Er was genoeg smeedijzer om mee te werken in de talrijke ijzersmelterijen in het Hochwaldgebied. De mensen waren erg arm. Hoewel ze landbouw bedreven, was het land niet bijzonder productief en kon het daarom niet de gehele familie voeden. Daarom werd smeden als bijverdienste gebruikt om het bestaansminimum van de familie te garanderen.
Aanvankelijk werden er lintspijkers, slotspijkers, leispijkers en scheepsspijkers geproduceerd, later gevolgd door verschillende schoenspijkers. Alles werd zonder uitzondering met de hand gemaakt.
Het systeem bestond uit een wiel waarmee de hond van de spijkersmid de grote, leren blaasbalg in beweging bracht. Deze hield het vuur in de smederij brandend, samen met drie tot vier spijkerstokken. De zogenaamde "Stabbels", een massief, gietijzeren rond blok waarin het aambeeld, het schot en het spijkerijzer waren ingebed, werden bevestigd aan een dik blok hout. Het ijzer werd gloeiend gemaakt, met snelle slagen geslepen en vervolgens in de gewenste spijkervorm gebracht.
De uitvinding van de zogenaamde "machine" betekende een aanzienlijke verlichting. De spijkersmid bediende een zware hamer via een voetpedaal, die de spijker met één klap zijn definitieve vorm gaf. Op deze manier kon een bekwame spijkersmid tot 3.000 spijkers per dag produceren. De vraag, vooral naar schoenspijkers, groeide snel in de 19e eeuw en veel arbeiders wendden zich tot de spijkermakerij, waarbij de productie onvoorstelbare hoogten bereikte. Er wordt gezegd dat in 1861 ongeveer 800 mensen in de Hochwaldgebied schoenspijkers maakten en dat ze ten minste 300 miljoen spijkers per jaar leverden als het bedrijf goed draaide. Zelfs de handel kon de verkoop van deze productie niet meer aan, zodat ernstige verkoopcrises ontstonden en de spijkermakers zonder werk en inkomsten kwamen te zitten.
Hierdoor raakte de spijkermakerij al vroeg bijna overal in een crisis, mede door het aantal bedrijven in de afzonderlijke steden. Vandaag de dag wordt het spijkerambacht nieuw leven ingeblazen voor bezoekers. Op bepaalde data en tijdens rondleidingen wordt het ijzer gloeiend heet gemaakt en de kunst van het nagelsmeden tot leven gewekt.
