De eerste kerk en de stichting van de parochie Nonnweiler dateren uit de 9e eeuw. De versterkte westtoren met zijn hoge, leien spits en hoektorentjes kenmerkt de stad en herbergt vier klokken. Het hoofdportaal is versierd met verschillende soorten spijkers van de vroegere plaatselijke nagelsmeden.
In de kerk worden de unieke Nonnweiler Hubertus-insignes bewaard, zoals de met zilver beslagen "Hubertus-hoorn", die werd gemaakt van de hoorn van een Ierse os. Volgens de legende verloor Sint-Hubertus de hoorn in de 12e eeuw tijdens de jacht in Hochwald. Rond 1500 na Christus werd hij omgebouwd tot drinkhoorn, die vanaf dat moment elke nieuwe pastoor in Nonnweiler één keer mocht gebruiken bij zijn ambtsaanvaarding.
Een ander relikwie is de zogenaamde Hubertussleutel, die ook uit de 12e eeuw stamt. Het is een ijzeren staaf met een houten handvat waaraan een ring met een kruis is gelast. Deze staaf werd vroeger gloeiend heet gemaakt en gebruikt om hondsdolle dieren te behandelen, meestal koeien en runderen, maar ook mensen. De geïnfecteerde bijtwonden werden dichtgeschroeid met het gloeiend hete ijzer, wat erg pijnlijk was maar desondanks leidde tot een succesvolle genezing. Nonnweiler dankt zijn reputatie als bedevaartsoord ook aan deze klinkende "sleutelervaring", die vier eeuwen duurde en vooral aan het begin van de 19e eeuw in volle bloei stond. Jaarlijks maakten wel 4000 mensen een pelgrimstocht naar het Hochwald om zichzelf en hun geliefde vee "gezond te laten branden". Mensen die leden aan hondsdolheid konden tot 1820 in Nonnweiler worden behandeld met de gloeiend hete Hubertussleutel. Daarna verbood het bisschoppelijk bestuur het gebruik van de Hubertussleutel en de bedevaarten naar Nonnweiler.
Tot op de dag van vandaag wordt er in november op de eerste zondag na Sint-Hubertusdag een speciale dienst gehouden. Een feestelijk versierde kathedraal in Hochwald en jachthoorns die weerklinken ter ere van de heilige.
