Dergelijke complexen werden in die tijd overal in het middelgebergte van de Hunsrück en de Eifel gebouwd. Ze dienden als toevluchtsoorden en machtscentra voor lokale nederzettingsgemeenschappen. Een 340 meter lange tussenmuur sloot de zuidwestelijke heuveltop af van het bergplateau. De andere zijden waren te steil en hadden een natuurlijke bescherming vanwege hun hellingen, dus verdere bescherming was niet nodig. Met een indrukwekkende oppervlakte van vier hectare bood het kasteelcomplex genoeg ruimte voor tijden van nood. De stadsmuren die vandaag de dag nog zichtbaar zijn, zijn de overblijfselen van de voormalige imposante vestingmuur. Opgravingsvondsten suggereren dat de vestingmuur werd gebouwd in de vorm van een zogenaamde post-slotmuur met behulp van de "murus duplex" techniek. De Kelten hadden houten palen neergezet op afstanden van twee meter. Samen met een verankering aan de achterkant vormden ze het geraamte van de muur. De voor- en achterkant van de muur waren bedekt met rotsblokken, afwisselend in de lengte en in de breedte. De binnenkant tussen de twee muren was gevuld met aarde en keien die direct voor de muren waren uitgegraven. Hierdoor ontstond een gracht aan de voorkant en de vestingmuur bereikte tegelijkertijd een dikte van drie tot vier meter - een slimme zet in die tijd. De Kelten plaatsten de toegangspoort aan het noordoostelijke uiteinde van de muur, direct op de helling. Aan de ene kant lag de ontoegankelijke steile helling, aan de andere kant de muur. Dit betekende dat aanvallers effectief vastgepind konden worden. Met een breedte van 3,5 meter bood de poort echter genoeg ruimte om geladen wagens door te laten in vreedzame tijden. Er is niets bekend over de nederzetting van het kasteel. De schaarse opgravingsvondsten maken een vage datering in de tweede helft van de 5e eeuw voor Christus mogelijk. Het fort werd waarschijnlijk slechts enkele decennia permanent gebruikt.
